سید احمد برآبادی افزود: چاقوسازی از مهارت های گروه صنایع دستی فلزی بوده که در رشته  آهنگری سنتی ( چَلِنگری ) و زیر رشته افزار فلزی قرار دارد. در این رشته با ابتدایی ترین مواد اولیه از قبیل انواع فنرهای فولادی و چوب های بومی در دسترس از جمله عناب، تاقوک، گلابی و زردآلو و شاخ وحوش از قبیل کَل و  قوچ کوهی و نر بُز با کمترین امکانات به ساخت انواع وسایل و ابزارآلات آهنی اقدام می نمایند.

وی ادامه داد: ساخت این چاقو و امثال آن در کارگاه آهنگری آبیز از ابتدا تا انتها به شیوه کاملاً سنتی و برپایه خلاقیت ها و بهره بردن از مواد بومی بدون دخالت ابزار ماشینی و یا صنعتی می باشد. بنا براظهار تعداد اندکی از صنعت‌گران باقی‌مانده از این رشته، این هنر را اجداد آنها از هنرمندان و صنعت‌گران هراتی آموخته‌اند و از آن جایی که شهر هرات در اواخر دوره‌ی تیموریان پایتخت و از مراکز مهم هنری ایران بوده است، دور از ذهن نیست که قدمت این هنر در منطقه‌ زیرکوه قاینات از قرن نهم هجری قمری دانسته شود.