اما سوال اینجاست که مسئولیت اساسی ارتباطات، مدیریت افکار عمومی، جلوگیری از انتشار شایعات و تهدید روانی مردم در کسب اطلاعات صحیح و به موقع با وجود نظام ارتباطی پیچیده موجود بر عهده کیست؟ کشور ما در چند سال گذشته بحران­های مختلفی را از سر گذرانده است. سیل، زلزله، ریزگرد، خشکسالی و غیره از جمله مواردی هستند که ما را در برابر آزمون­‌های مختلف در برابر جامعه هدف و مردم قرار داده­‌اند.

با اندک آسیب­‌شناسی در حوزه موضوعاتی از این دست و بررسی میزان چالش‌­ها و موفقیت­‌ها در هر یک از این موارد ما را بر آن می دارد تا ضرورت ایجاد ساختار هدفمند و مشخص را در نظام ارتباطی موجود جدی‌تر بگیریم. اما در این میان و به عقیده نگارنده روابط عمومی­‌ها به عنوان هسته قوی عملکردی، نقش و جایگاه ویژه‌­ای در مدیریت بحران کرونا و بحران­‌های مشابه دارند.

اگر روابط عمومی‌ها در برابر بحران‌­های مختلف بدون برنامه مشخص بوده و رویکرد انفعالی داشته باشند، آسیب­‌پذیری سازمان­‌ها و مردم در بالاترین حد خود قرار می‌­گیرد و چنانچه با ایجاد رویکرد تعاملی آمادگی خود را بالا ببرند و قوی­‌تر شوند (ضمن رعایت اصل غافل­گیری رسانه‌ای) با ایجاد فضای واقع­‌گرایانه برای تصمیم سازی مناسب و پدافند رسانه‌­ای صحیح، مانع خسارت جدی حاصل از بروز بحران خواهند گردید.

در مورد بیماری کرونا به روشنی می­‌بینیم که به هر میزان مردم آگاهی بیشتری داشته باشند و توصیه‌­های کاربردی و عملیاتی را از نهاد مطمئن و مشخص دریافت کنند، میزان اثرگذاری بحران از طریق ایجاد روحیه امید و کاهش استرس­‌های اجتماعی در پایین‌ترین حد خود قرار می­‌گیرد.

در شرایط فعلی روابط عمومی‌­ها می‌­توانند با ایجاد فضای اثربخش و تمهید مناسب قبل از وقوع بحران، در حین بروز بحران و پس از بحران ضمن صیانت از سرمایه انسانی سازمان از شیوع آن در میان آحاد جامعه نیز جلوگیری نمایند.

تهدید­هایی از قبیل نبود پروتکل ارتباطی مناسب برای دسته‌­ها و گروه‌­ها و سازمان­‌ها پیرامون وظایف روابط عمومی­‌ها در برابر بیماری کرونا، وجود مسائل غیرمرتبط و غیرکارشناسی در خصوص کرونا در فضای مجازی، نبود کمیته‌­های اطلاع رسانی ویژه (که با بررسی فضای رسانه‌ای برای کنترل راهبردی فضای مجازی برنامه هدفمند داشته باشند)، نبود جریان ارتباطی مشخص برای ترویج و اطلاع­‌رسانی استفاده از بسترهای خدمات غیرحضوری از قبیل وب سایت­‌ها و اپلیکیشن‌­ها تنها بخشی از مواردی است که ضرورت تقویت جایگاه روابط عمومی‌ها را در شرایط موجود بیش از گذشته برجسته می‌­نماید.

با توجه به اینکه از ۴۰ بحران شناسایی شده بین المللی کشور ما استعداد ۳۲ بحران را دارد، روابط عمومی­‌ها می‌بایست با ایجاد آمادگی دائمی و معرفی جایگاه خود به آحاد جامعه در خصوص برنامه‌­ریزی ارتباطی، توسعه روابط عمومی الکترونیک فعال، تجزیه و تحلیل بحران­‌ها و انجام مشاوره صحیح به مدیران تلاش نمایند.

اما در این میان وجود نگاه مدیریتی ارزشمند به حوزه ارتباطات و روابط عمومی نیز امری مهم به نظر می‌­رسد. کما اینکه نگرش مدیران بالادستی به مقوله ارتباطات یکی از مولفه­‌های موثر بر خروج از انفعال روابط عمومی­‌ها است.

مدیران می‌بایست با انتخاب افراد موثر و قوی در روابط عمومی­‌ها زمینه خروج فعالیت روابط عمومی­‌ها را از کلیشه‌های مرسوم ایجاد کنند و ضمن تقویت این امر به هویت بخشی بیشتر به روابط عمومی‌­ها در راستای انجام رسالت ذاتی خویش تلاش نمایند.

شاید “کرونا” بهانه‌­ای باشد تا با نگاه جدی­تر به نقش و جایگاه روابط عمومی­‌ها به عنوان حلقه ارتباطی موثر با مردم و با حمایت از شوراهای روابط عمومی، به تقویت جایگاه ارتباطی و روابط عمومی‌­ها کمک نماییم.