نوشته سر دبیر (کلیه سرمقاله ها بدون نام نوشته سردبیر می باشد)

اهمیت مسائل فرهنگی و پرداختن به آن در این دوران حساس تا حدی است که رهبر و مقتدای ایران اسلامی نیز در توصیه‌ی خود، در کنار رسیدگی به وضعیت اقتصادی مردم، بحث فرهنگ را مطرح و بر آن تاکید می‌کنند. مساله‌ای که متاسفانه در خراسان جنوبی به فراموشی سپرده شده است. جالب آنجاست که در این استان، همه داعیه فرهنگی بودن و اصالت در فرهنگ عام و خاص دارند. اما از مدیریت فرهنگی، مهندسی فرهنگی و یا تولید محتوای فرهنگی در سال‌های اخیر خبری نیست. اگر هم به صورت اندکی وجود داشته بیشتر جنبه پوپولیستی و سطحی داشته است. حتی این امر در مدیران به اصطلاح فرهنگی هم دیده می‌شود و آنها در هیچ مقطعی نتوانسته‌اند سندی جامع بر اساس واقعیت‌های استانی در عصر حاضر ارایه دهند که بر اساس آن بتوان به این مهم پرداخت. مهمتر آن که استاندارانی که در طول این سالیان بر این استان گمارده شده‌اند، به دلیل مشغول بودن به مسایل عمرانی، زیربنایی و اقتصادی، توجه به مسائل فرهنگی را  به کناری گذاشته‌اند و در درجه چندم فعالیت‌های خود قرار داده‌اند. همین امر نشان می‌دهد که پرداختن به مسائل فرهنگی در همه اعصار قربانی سایر مسائل شده است. این در حالی است که بر عکس آن می‌بایست اتفاق می‌افتاد. ریشه و اساس هر تصمیمی در فرهنگ و شرایط فرهنگی جامعه است. این فرهنگ و ارزش‌های جامعه است که به همه تصمیمات و اقدامات جهت می‌دهد. شاید هم بتوان وجود نابسامانی‌های اقتصادی و اجتماعی اخیر را به همین موضوع مرتبط دانست.

دلیلی بر این ادعا در شرایط کرونایی فعلی آن است که محتواهایی بدون توجه به مسائل فرهنگی- اجتماعی تولید شده است،‌  ولی بر خلاف انتظار از این که بایستی تغییری در رفتارهای پیشگیرانه مردم به وجود می‌آورد، حتی شاهد تاثیر معکوس آن هم بوده‌ایم. این بدان معناست که آن محتوای تولید شده نتوانسته است بر شاکله‌های فرهنگی جامعه نفوذ کند. ان هم جامعه سنتی و شبه سنتی مشابه خراسان جنوبی.

مثال‌هایی از این دست فراوان است. چیزی که مشخص است این است که در این دوره، به یک جهاد فرهنگی نیاز داریم.  مطمئنا اصول صحیح کار فرهنگی ریشه‌دار، جامعه را در راه تعالی پیش می‌برد و سطحی‌نگری در این امر، عواقب خطرناکی به همراه خواهد داشت. کما این که حتی در این روزها هم شاهد آن هستیم. باید جرات کار فرهنگی را گسترش داد زیرا تا روزی که مدیران فرهنگی و فرهنگ‌ساز ما، وامدار این و ان باشند و تا وقتی برنامه‌ریزان و پیشرانان فرهنگی استان در چند و چون ترس و خط و ربط گرفتن از این و آن باشند، کاری از پیش برده نمی‌شود.