روایت رویین راستکار بخشدار مود

برای همه ما زنگ مهر و آغاز مدارس با ذهنیتی از دانش‌آموزان دختر یونیفرم پوشیده گل به دست که از زیر دروازه قرآن رد می‌شوند، است یا پسر بچه‌هایی که از همین روز اول مهر کوله پشتی شان را روی زمین می‌کشند و شیطنت‌های خود را آغاز کردند ولی شاید این روز یک روی دیگر نیز داشته باشد.
تصویری از دانش‌آموزانی که در گزارش تصویری عکاسان دیده نمی‌شود و مدارسشان شرایط مناسب برای میزبانی از مراسم‌های استانی و شهرستانی مهرماه را ندارد،مدارسی که در هزار توی کوچه پس کوچه‌های این بخش قرار دارد.
در منطقه‌ محروم که پا به دنیا بگذاری، خواسته یا ناخواسته در خانواده‌ای محروم قد می‌کشی، بخواهی یا نخواهی از در و دیوار شهر محرومیت می‌بارد و این محرومیت کودکی‌ات، دوران مدرسه‌ات و روزگار شیرین تحصیلت را تحت الشعاع قرار می‌دهد و نمی‌گذارد اوضاع آنگونه که می‌خواهی پیش برود.
اول مهر که از راه می‌رسد، دانش‌آموزان مناطق محروم کشور نیز همانند سایر کودکان این سرزمین شور و شوق آموختن و رفتن به مدرسه در وجودشان لبریز می‌شود حتی اگر سهم آنها از کلاس درس و روزهای شیرین مدرسه دلچسب و خوشایند نباشد.
پس از طی کردن جاده ای که چندان هموار هم نیست به روستایی می رسیم که دبستان شهید یوسفی نوزاد در آن واقع شده است.
روستایشان فاقد آب شرب است. کودکان اغلب با پای برهنه به مدرسه می روند و امان از روزی که کولرهای کلاس ها خراب شوند، در آن شرایط دانش آموزان دیگر توان نفس کشیدن هم نخواهند داشت.
مشکلاتی از قبیل نبود پنکه، کولر و نیمکت تا تعمیرات تمام نشده و سقف‌هایی در حال آوار و وضعیت اسف بار آبخوری دانش آموزان؛ تحصیل در کلاس‌هایی که بیش از آن‌که شبیه مدرسه باشند، مخروبه‌هایی با نیمکت‌های شکسته و اتاق‌هایی تاریک می‌نمایند که دانش‌آموزان آن در پناه کورسوی نور خورشید که از پنجره یا در کلاس فضای تاریک را قدری روشن می‌کند، الفبای زندگی را مشق می‌کنند تا آینده‌سازان فردای این کشور باشند
وارد مدرسه می شویم. دانش آموزان از قبل توسط معلم مدرسه مطلع شده اند که قرار است گروهی از مود برای دیدار با آنها به مدرسه شان بیایند. قرار است برای دانش آموزان تنها مدرسه روستا کیف، لوازم التحریر برده شود. توزیع کیف مدرسه، لوازم التحریر در میان دانش آموزان، برنامه است که از قبل طراحی شده است. برق شادی را می توان در چشم های دانش آموزان مدرسه دید. آنقدر خوشحال هستند که برای ادامه سال تحصیلی ثانیه شماری می کنند.
حدود ۱۵ دانش آموز پشت نیمکت های کلاس درس نشسته اند. هر کدامشان یک رنگ لباس بر تن دارند و خبری از لباس فرم مدرسه نیست. برخی از آنها دمپایی به پا داشته و در میانشان کودکانی هم دیده می شوند که با پای برهنه در کلاس درس حاضر شده اند.
بچه‌ها دوست دارند به مدرسه بیایند اما خانواده قدرت خرید لوازم مدرسه را ندارد و برادر و خواهر یک دفتر مشق مشترک دارند.وضع مالی خانواده‌ها انقدر ضعیف است که دانش‌آموزان تغذیه‌ای را برای خوردن در زنگ تفریح ندارند و همین گرسنگی باعث می‌شود تا در ساعت مدرسه انرژی لازم را نداشته باشند.
به هر حال با آمدن مهر، دانش‌آموزانی هستند که باید با فقر و محرومیت یک سال دیگر مشغول درس خواندن شوند و کودکان کار نیز با آمدن ماه مدرسه، دغدغه نان و معیشت برایشان کمرنگ نمی‌‌شود.اگرچه طبق قوانین کشور تحصیل تا پایان دوره عمومی (متوسطه اول یا همان راهنمایی سابق) اجباری است اما بسیاری از دانش‌آموزان برای کمک به خانواده و کاستن از بار هزینه‌ها از همان دوره ابتدایی ترک تحصیل می‌کنند.
و در آخر باید بپذیریم که با تمام تلاش‌ها و پیشرفت‌های حاصل شده واقعیت این است که هنوز هم تعدادی از کودکان به‌خصوص کودکانی که در شرایط سخت زندگی می‌کنند به علت نداشتن لوازم التحریر و لباس از تحصیل محروم هستند،کودکانی که لذت داشتن یک کیف و کفش نو به دلشان مانده است.بیایید با پیوستن به کمپین #مهر و مهربانی در سال تحصیلی جدید نشاط و شادابی را به دلهایشان هدیه کنیم.
در همین راستا پرسنل این بخشداری پس از بازدید از مدارس روستاهای محروم بخش و رویت محرومیت ها در این مناطق در نظر دارد کمک های مردمی نقدی و غیرنقدی را جمع آوری و در بین دانش آموزان محروم بخش توزیع نماید.لذا افرادی که قصد کمک داشته باشند می توانند کمک های خود را به این مجموعه ارسال نمایند.

برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید با شماره ۰۵۶۳۲۶۸۴۰۶۰ تماس بگیرید.

فراموش نکنیم پول خرید یک مداد پاکن هم می تواند دل یک کودک را شاد کند.

@mehromehrabanibirjand