نوشته : سردبیر
این روزها در خراسان جنوبی شاهد اجرای فعالیت‌های فرهنگی و هنری مختلفی هستیم. فعالیت‌هایی که اصولا با عشق به امور فرهنگی و هنری انجام می‌شود، اما کمتر شاهد وجود انسجام مدیریت متفکرانه‌ای در آنها هستیم. مدیران و برگزارکنندگان رویدادهای فرهنگی استان، اصولا از مهندسی فرهنگی مبتنی بر برنامه‌ریزی اطلاع ندارند و حتی در مواردی آن را بی‌اهمیت می‌دانند و یا به دلایل مختلف از آن سر باز می‌زنند. بدون این که بدانند این موضوع، بیشتر باعث هدر رفت منابعی می‌شود که معمولا به مقدار ناچیزی به امور فرهنگی استان اختصاص می‌یابد. چرا بایستی این منابع به جای استفاده به جا و مناسب، صرف کارهای پوپولیستی به ظاهر شیک و فریبنده گردد که حتی یک برونداد کوتاه‌مدت و گذرای مناسب هم نداشته باشد.
یک علت آن است که مدیران فرهنگی این استان، به هیچ جایی پاسخگو نیستند و به این جهت دچار مشکلاتی در تصمیم‌سازی و سیاست‌گذاری‌ها هستند. علت دیگری که می‌توان در این میان دید، عدم هم‌افزایی در بین برنامه‌ریزان فرهنگی در استان است. هم‌افزایی که می‌تواند در شکل و شمایل مهندسی فرهنگی با هدایت متولیان به برنامه‌ریزی مناسب در این حیطه ختم شود تا مجریان بتوانند با نگاه به فرهنگ بومی بیشترین تاثیرگذاری را داشته باشند. علت سوم این امر نیز، خلاقیت و جسارت است که در میان برنامه‌ریزان فرهنگی در استان یافت نمی‌شود. مدیریت مسائل فرهنگی در سالیان متوالی به صورت یکنواخت و بدون تغییر در استان انجام می‌شود و در اصطلاح مدیران فرهنگی، صرفا دستورالعمل‌های بالادستی را اجرا می‌کنند. در حالیکه همه می‌دانیم، کشوری با این وسعت و تنوع قومی و لهجه‌ای، مسلما نیازهای فرهنگی متنوعی را ایجاد کرده و برنامه‌ریزی‌های محلی و منطقه‌ای خاص خود را طلب می‌کنند. در غیر این صورت، بسیاری از مسائل فرهنگی و ارزش‌ها به ضد آنها تبدیل می‌شوند.
عدم خلاقیت و جسارت در مدیریت فرهنگی استان، در برخی موارد ناشی از محافظه‌کاری‌های مدیران است که یا به دلیل خصوصیات شخصیتی و یا به منظور حفظ صندلی مدیریت آنها رقم خورده است. به هر حال، این موضوع سالیان سال در استان خراسان جنوبی حکمفرما بوده و ریشه تاریخی دارد.
بدون شک این نوع مدیریت کردن، منابع گرانقدر کشور را هدر می‌دهد. می‌توان با اندکی برنامه‌ریزی و مهندسی فرهنگی و استفاده از نیروهای نخبه و متخصص فرهنگی، کارکردهای فرهنگی و هنری را برای گروه‌های هدف خاص و عام در خراسان جنوبی پیش برد و توسعه فرهنگی را در استان رقم زد. مسلما توسعه فرهنگی در گرو برنامه‌ریزی بر پایه مهندسی فرهنگی است که باعث رونق و توسعه در امورات دیگر نیز می‌شود.
دیدگاه ها برای این نوشته بسته شده است.