سید احمد برآبادی با بیان اینکه سیاه چادر نوعی دست بافته است عشایری است که از موی بز و توسط زنان عشایر  برای مسکن عشایر بافته می‌شود، اظهار کرد: سیاه چادرها به دلیل خواص ویژه مو از جمله ضد نفوذ بودن در برابر آب در هنگام بارندگی، در دسترس و ارزان قیمت بودن، سبک بودن و جمع‌آوری و حمل راحت، جلوگیری از نفوذ حیوانات خزنده و گزنده به داخل چادر و جلوگیری از ورود سرما در زمستان و گرما در تابستان مورد استفاده عشایر قرار می‌گیرد.

وی افزود: سیاه چادرهای سیدال غالباً به صورت منقوش دارای حاشیه با نقوش ساده و گاها تصاویری از بز کوهی و چوپان در متن سیاه چادر است که با رنگ سفید و یا کرمی روشن پشم اجرا می­‌شود که وجه اصلی تمایز آن با سایر سیاه چادرهای منطقه است.

مسئول حوزه پژوهش و مطالعات اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان جنوبی بیان کرد: تولید مواد اولیه لازم از قبیل موی مورد نیاز و کلیه کارهای مقدماتی تولید از جمله ریسیدن مو، حلاجی و تابانیدن نخ در خود روستا و با همکاری زنان و مردان انجام می‌گیرد.

برآبادی ادامه داد: قدمت هزاران ساله سیاه چادر بافی در منطقه بالاخص تولید این دستبافته و ویژگی‌های کیفیتی و زیبایی و تولید بالای سیاه چادر در این روستا موجب شهرت و تمایز سیاه چادر آن با سایر نقاط استان شده است.

ارزش‌های شاخص این اثر

وی با اشاره به اینکه هنر سیاه چادر بافی در روستای سیدال بیش از ۲۰۰ سال قدمت دارد، افزود: کیفیت بالای سیاه چادرهای تولیدی و مهارت بیش از ۷۰ درصد زنان و مردان روستا در نخ ریسی و بافت و تولید سیاه چادر موجب شده سالیانه تعداد زیادی سیاه چادر تولیدی به استان‌ها و کشورهای مختلف از جمله حاشیه خلیج فارس، صادر شوند و بیش از ۹۵ درصد تولید سیاه چادرهای عشایری استان در انحصار این روستا باشد.

مسئول حوزه پژوهش و مطالعات اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان جنوبی یادآور شد: دارای حاشیه تزیینی در ابتدا و انتهای نوار سیاه چادر که با پشم سفید و پس از ساده بافی اول ( حدود ۱۰ سانت از ابتدای کار ) اجرا می­شده و در فاصله ۱۰ تا ۳۰ سانتیمتری کار از نقوش معروف منطقه همچون کژمار، دندان رقیه ، پیچ اسب و … که در گلیم هم کاربرد داشته انتخاب و اجرا می‌شده است که گاهی این نقوش برای جداسازی چادرها از یکدیگر و مشخص کردن صاحب سیاه چادر اجرا می‌شده است.