ریسک‌پذیری در مدیران خراسان جنوبی در پایین‌ترین شکل ممکن قرار گرفته است. در بین مدیرانی که در این استان خدمت می‌کنند، مدیرانی بوده‌‌اند که مدیریت در شهرهای بزرگ را تجربه نکرده‌اند و لاجرم اینده‌نگری و ریسک‌پذیری آنان به خاطر وسعت کوچک تصمیم‌گیری  آنان کم است. به همین دلیل است که برخی از مدیران خراسان جنوبی در مقابل دستگاه‌های نظارتی و ممیزی تاب‌آوری ندارند. به گفته‌ی معروف معاون اول رییس‌جمهور، مدیرانی که از دستگاه‌های نظارتی ترس داشته باشند، مدیر دولت نیستند. پس باید مطمئن بود که این چنین مدیرانی، جایگاهی در مدیریت دولت ندارند و این مدیران، صرفا مدیر میز و پست و مقام هستند. شاید بتوان گفت، یکی از دلایل عدم پیشرفت استان در امور زیربنایی و صنعتی و اشتغال‌زایی، همین بی‌تحرکی، ترس و محافظه‌کاری مدیران استان است. مدیران ما در بسیاری از موارد نتوانسته‌اند حتی با مدیران سطح بالای خود ارتباط تنگاتنگی داشته باشند تا مشکلات استان و حوزه مدیریت خود را شناسایی و رفع نمایند. تفاوت اینجا با استان‌هایی مانند استان خراسان شمالی که در ردیف استان ما قرار گرفت در چیست؟ استانی که هم اکنون به مراتب برخوردارتر از استان ماست و مدیرانش در دوره‌های مختلف و در همه دولت‌ها، باعث پیشرفت استان خود شده‌اند. حال انکه شرایط خراسان جنوبی هر روز بدتر از دیروز است و بر مشکلات اساسی آن به خصوص در حوزه اشتغالزایی و صنایع افزوده می‌شود. جوابگوی این پسرفت در استان، چه کس یا کسانی  هستند؟  با نگاهی ساده به شرایط این استان، می‌توان دریافت که جای مواردی مانند اشتغال در این استان که از نیازهای پایه است، خالی است. شاید امکاناتی مانند گازرسانی، امور مربوط به بیمه و درمان و بیمارستان در این استان رشد داشته، اما در بسیاری از امور دیگر با مشکل مواجه هستیم. مدیران باید جایگاه اشتغال و سایر امورات حیاتی را در پازل مدیریتی خود مشخص کنند. آیا جایگاهی برای رسیدگی به این امور در برنامه‌ی عملیاتی این مدیران در نظر گرفته شده است؟ آیا مقامات مسئول، ناظر به نحوه پیگیری این مدیران هستند؟