شبهای طولانی زمستان با زدن کف در خراسان جنوبی کوتاه می‌شود. «کف» نوعى شیرینى است که با «زدنِ» آب «چوبک» و شیرین کردن آن به دست مىآید. برای تهیه این شیرینی محلی مقدارى «چوبک»- «چوبک» را که در گویش بیرجند «پَشْمٍشُویه» یا «بیخ» مىنامند ( که ریشه نوعی گیاه صحرایی است ) را کوبیده و چند بار در آب مىجوشانند و چون این آب تلخ است . آن را عوض می‌کنند و مجدداً مىجوشانند ، …این کار را آنقدر تکرار مىکنند که تلخی آب گرفته شود و هیچ طعمى نداشته باشد . این آب را مىگذارند سرد شود انگاه آن را در ظرف بزرگی که بهتر است تغار سفالی باشد ، مىریزند و با «دسته گز» که از ترکههای به هم بسته شده درخت گز یا انار است هم مىزنند و این زدن را آنقدر ادامه مىدهند که آب چوبک «کف» کند و معمولا هم زدن با آهنگ خاصی ادامه می‌یابد تا «کف» سفت شود، آنگاه مقدارى شیره انگور یا شیره شکر و یا پودر شکر را به بتدریج به آن اضافه می‌کنند و زدن کف را ادامه مىدهند تا خوب مخلوط شود و «کف» شیرین گردد.

وقتى که «کف» از هر جهت آماده شد آن را در ظرفهایى مىکشند و روى آن را مغز کوبیده گردو، بادام، پسته و تخم رازیانه- بادیان- مىپاشند و با سرانگشت آن را مىخورند. «کفى» که بدینسان بدست مىآید خوراکىِ شیرین، لذیذ، مطبوع، معطّر و خوشگوارى است که مقدار زیادى از آن را مىتوان خورد. «کف زدن» از سرگرمىهاى زمستان بخصوص شب چلّه یا یلدا است. قبل از آن که «کف» را شیرین کنند؛ براى شوخى و تفریح گاهى مقدارى از آن را به سر و صورت یکدیگر مىمالند و چون این کف رنگ و طعم و بویى ندارد؛ آزارى به کسى نمىرساند. این عمل باعث خنده و موجبى براى تفریح است. گاهی نیز در شبهای برفی برای شگون مقداری از کف را روی برفها می ریزند.