?نوشته : عمادالدین مزاری
? #فوتبال همواره محبوب ترین ورزش دنیا بوده است. از هنگامه ی تاتی تاتی در بچگی، لمس و لگد زدن به توپ پلاستیکی یکی از جذاب ترین بازی ها بوده است؛ پسر و دخترش هم فرقی نمی کند.
? فوتبال به مثابه زندگی است و مستطیل سبز چونان میدان زندگی. در زندگی هم اگر تلاش نکنی باید ذخیره باشی و با حسرت، موفقیت دیگران را تماشا کنی. اما برخی درک درستی از ورزش ندارند و با جملات سبکسرانه ای همچون “۱۱ نفر دنبال یک توپ می‌دوند که چی” ، “به شما چه می رسد پولش را آنها می گیرند شما چرا حرص میخورید” و الی آخر، ناامیدی تزریق می کنند.
? اما باید پا به توپ باشی و لذت یک چیپ را بچشی، باید توپ را با یک شوت کات دار به کنج تور بچسبانی تا بفهمی با این فوتبال می شود زندگی کرد و حتی در خواب رویای بازی در لالیگای اسپانیا را دید!
? فوتبال همین قدر شیرین است و دلچسب؛ ۹۰ دقیقه از فکر و خیال گرانی ها و آشفتگی های روحی خلاص می شوی، تخمه می شکنی، به هوا می پری و کِیف می‌کنی. مگر می‌شود کامبک لیورپول و چهار گل زیبا در آنفیلد به بارسلونا را ببینی و مو به تنت سیخ نشود!
? ای کاش مسئولین نیز درک درستی از پرطرفدارترین رشته ورزشی دنیا داشتند. تیم های برتر کشور هنوز زمین اختصاصی ندارند، سال هاست که قرار است فوتبال ما حرفه ای بشود و قرمز و آبی های پایتخت به بخش خصوصی واگذار شود؛ حتی #عادلِ این فوتبال را هم تحمل نکردیم و درست بعد از اینکه مردم ۹۰ را محبوب ترین برنامه برگزیدند فردوسی‌پور را حذف که چه، محو کردیم و نشان دادیم که در تقابل با خواسته مردم، با اختلاف در رتبه های بالای جدول قرار داریم!
? اما بگذریم، امشب شب شادی هواداران #پرسپولیس است و یه امشب شبِ عشقه!
۱۴ ساله بودم و هواداری برایم معنایی نداشت. یکی از دوستان که اکنون در افریقای جنوبی زندگی می کند مرا به استادیوم آزادی برد، اگر اشتباه نکنم دیدار پرسپولیس و شهرداری تبریز بود و بازی هم یک – یک مساوی شد. این دوستِ ما از اول تا آخر بازی حرص می‌خورد و گاهی به فارسی سخت بازیکنان را مورد عنایت قرار می‌داد! از همان جا بود که من هم شدم یک پرسپولیسی دو آتشه و امشب هم در پوست خودم نمی گنجم از هتریک قهرمانیِ پرافتخار ترین تیم فوتبال ایران با هدایت پرفسور برانکو ایوانکویچ؛ تیمی که با ۱۶ قهرمانی در لیگ، جام حذفی و سوپرجام، یازده نایب قهرمانی لیگ و یک قهرمانی و دو نایب قهرمانی در آسیا پادشاه و قدرت بلامنازع فوتبال ایران است.
? دوست داشتم امشب همه را در ورزشگاه ۱۵ هزارنفری غدیر یا آزادی بیرجند جمع کنم و همه با هم سرود قهرمانی بخوانیم، اما افسوس که کسی برای هدایت و مدیریتِ شادی های مردم برنامه‌ای ندارد و شادی مردم اعم از ورزشی و سیاسی به دوردور کردن از فلکه اول تا سوم مدرس ختم می شود.
? اما همین هم غنیمت است، امشب همه با هم به سبک استادیوم، سرود قهرمانی سر دهیم که: پرسپولیس قهرمان شده/ خدا میدونه که حقشه/ به لطف یزدان و بچه ها/ پرسپولیس قهرمان شده/ پرسپولیس قهرمان شده/ لالا لای لای لالای لالای…
