همه جمع شده بودند. دور تا دور تابوت‌هایی مزین به پرچم خوشرنگ ایران زیر لب نجوا می‌کردند.

در کهف الشهدا یا به عبارت بهتر معراج شهدای شهر بیرجند، امروز پنج‌شنبه روز شهادت مادر همه شهدای به خون خفته حال و هوای دیگری بود.

در کنار تابوت شهدای گمنام یکی حدیث کسا می‌خواند، دیگری چشمانش پر از اشک شده بود و التماس دعا داشت. بانوی مسنی نیز صلوات می‌فرستاد و می‌گفت خدا به حق خون همین شهیدان رهبرمان را برای ما نگه دارد.

آقای روحانی سخنران نیز از سبک زندگی شهدا می‌گفت.از اینکه باید بیاموزیم در مراحل مختلف زندگی چگونه مانند شهدا مقاوم و صبور بایستیم.

ساعت نزدیک ۹ صبح شد. مرد و زن عاشقانه تابوت‌های ۶ شهید گمنام را بر روی دست‌های خود به سمت میدان ابوذر تشییع کردند.

به چهره‌ها که دقت می‌کردی نسل جوان و ده هشتادی‌ها و نودی ها را هم می‌دیدی.همین نسلی که دشمن خیال می‌کرد آنان را از ارزش‌ها دور کرده است.

بساز طبل زنی و دمام زنی هم به راه بود و حماسه را به روح آدمی تزریق می‌کرد. مداح هم گاهی می‌خواند «ای لشکر صاحب‌الزمان آماده‌باش» و «کجایید ای شهیدان خدایی» را زمزمه می‌کرد و حال و هوای دهه شصت را زنده می‌کرد.

میدان ابوذر هم روضه مادر خوانده شد و مردم با شهدای گمنام خدا حافظی کردند.

سه شهید مهمان خراسان جنوبی باقی ماندند، یک شهید را برای تدفین به منطقه ویژه اقتصادی، یک شهید را به روستای قومنجان قاین و یک شهید به روستای علی آباد بیرجند بردند.

مردم برای قهرمانان وطنشان سنگ تمام گذاشتند و به راستی که هیچ برنامه‌ای به اندازه تشییع همین پیکر شهدا روح انسان را جلا نمی‌دهد.

شهدا نیازی به برنامه‌های ما ندارند، این ما هستیم که برای زدودن غبار غفلت باید با آنان انس بگیریم و دل را در جوار یاد آنان شست و شو دهیم.