سید احمد برآبادی مسئول حوزه پژوهش و مطالعات اداره کل ضمن بیان این مطلب افزود: هر بار اجرای مراسم طبل زنی، به مدت ده دقیقه تا یک ربع و هر نوبت شامل سه بار به فاصله یک ساعت از مرتبه قبل نواخته می شود. این موسیقی با ضربات هماهنگ زمان باقیمانده به اذان را اعلام می کرد و در پایان  یک بخش کوتاه داشت که ریتم آن به هم ریخته بود و مردم با شنیدن آن متوجه می شدند که زمان کوتاهی به اذان مانده است.

او افزود:  پس از اجرای این موسیقی، توپ خاصی به نام زنبورک (شمخال) به صدا در می آمد. به برگزار کنندگان این عمل زنبورک زن و نقاره زن می گفتند و تمامی این کارها در اکثر مناطق به طور موروثی صورت می پذیرفت و به ندرت غریبه ای وارد این کار می شد.

برآبادی ادامه داد: زمان اجرای طبل زنی، به کمک ساعت های آبی (شامل تشتی بزرگ و فنجان مسی متوسطی که ته آن سوراخ ریزی داشت ) مشخص می شد صدای پر طنین این طبل ها با ترتیبی موزون و دلنشین خاطره ی نقاره زنی بارگاه امام هشتم (ع) را در یادها زنده میکند.