نوشته : مهدی ذبیحی حصار
? زمان نمی ایستد و روزها و ماه ها و سال ها خواهند آمد و تاریخ ورق خواهد خورد. و در صفحات تاریخ ؛ فرهنگ ملت ها سخن نهایی را خواهند گفت.
? داعش و به طور کلی افراطی گری روزی از جهان خواهد رفت و عاشقانه های نزار قبانی در کوچه های دمشق شنیده خواهد شد. شاملو و فروغ و دیگران که بوده اند از اعصار دور و قهرمانان گمنام این سرزمین بر صفحات فرهنگ تاریخی ایران خواهند ایستاد و با نسل های بعد سخن ها خواهند گفت. ناظم حکمت دوباره در سرزمین های دور دست زنده خواهد ماند و انگاه از ما شاید هیچ صحبتی در میانه نباشد.
? بیایید ادبیات و هنر جهانی خودمان را ترویج بدهیم. بیایید با شعر زندگی کنیم. مطمئنم از تمام آدم هایی که الان در خراسان جنوبی زندگی می کنند ۲۰۰ سال دیگر هیچ نشانی نخواهد بود. اما استاد مسلم شعر سپید بیرجند غلامحسین چهکندی نژاد ۲۰۰ سال دیگر زنده است چرا که به قول سعدی دل او به عشق زنده است… چهکندی نژادی که خیلی از ما از کنار او شاید هر روز گذر می کنیم و نمی دانیم چه دردانه ای در میان ما نفس می کشد. بسیاری از شاعران و نویسندگان و متفکران امروز ایران و حتا جهان ؛ بیرجند را نه به واسطه زرشک و زعفران و عناب، که با وجود استاد چهکندی نژاد می شناسند. هر بار که به کتابخانه او در چهکند بیرجند می روم از شب تا صبح فقط به کتاب هایی که او خوانده نگاه می کنم و خوشبختی را در کلبه کوچک او در می یابم. او در سالهای دهه شصت این چنین سروده است؛
بیایید گوری بزرگ بکنیم
گوری
برای همه ی تفنگ ها
گوری برای کینه ها
بیایید به جای همه ی تفنگ ها
درخت بکاریم
به تعداد انسان هایی که کشته شدند
جهان بزرگ است
بپذیریم که هیچ درختی
جای دیگری را تنگ نمی کند
بیایید با نخستین بارانی که می بارد
دوباره زاده شویم
جهان، کندویی است
بیایید با عسل چشم ها
زندگی کنیم…
⭕️⭕️ آرزو میکنم دویست سال دیگر میدانی، خیابانی یا اتوبانی …. بنام استاد چهکندی نژاد آدمها را به خانه هایشان برساند.
هرچند خیلی انتظار بزرگی نیست اگر همین الان هم این خیابان بنام استاد چهکندی نژاد و برای عشاق بیرجند ساخته شود…
