سید احمد برآبادی  با بیان اینکه جاجیم بند انگشتی بیش از ۲۰۰ سال در روستای اوجان بیرجند قدمت دارد افزود: کمک گرفتن از انگشتان دست برای نقش‌های متنوع‌تر از ویژگی های منحصر به فرد این نوع بافت است.

وی بیان کرد: در واقع جاجیم گلیمی است که در آن از تارهای اضافی بهره جسته و در پدید آوردن طرح و نقش از تار نیز همچون پود کمک می‌گیرند.

مسوول حوزه پژوهش اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خراسان جنوبی یادآور شد: این بافته از پشم تابیده الوان است که عرض آن معمولاً حدود ۲۰ تا ۳۵ سانتیمتر بوده و از قدیم در اکثر روستاهای استان خراسان جنوبی بافته می شده است.

وی کاربرد جاجیم را در البسه و مایجتاج زمستانی عنوان کرد و گفت: در روستای اوجان شیوه بافت جاجیم با دستگاه‌هایی شبیه پارچه بافی بوده و دارای کُلِ کار(محل قرارگیری بافنده و تجهیزات دار) و سایر اجزای دارهای پارچه‌بافی است.

برآبادی بیان کرد: شیوه نقش اندازی آن با استفاده از گُله کردن چله و نحوه پدال زدن تعیین می‌شود که این مورد عمومیت داشته اما در جاجیم انگشتی روستای اوجان، علاوه بر موارد مذکور، با کمک انگشتان دست و گرفتن متناوب تارها در رج های مختلف نسبت به ایجاد نقش‌های متنوع‌تر و مشکل‌تر اقدام می‌کنند.

وی گفت: نقش‌های به کار رفته در جاجیم اوجان دارای زیبایی منحصر به فرد بوده و نسبت به نقوش سایر مناطق استان متفاوت‌تر است به طوری که نوع نقش‌ها بالغ بر۱۰ نمونه اصلی بوده که می‌توانند در ترکیب با یکدیگر تنوع نقشی زیادی ایجاد کند.

مسوول حوزه پژوهش اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خراسان جنوبی اظهار داشت: از جمله این نقوش می‌توان به تخته کَلو، تخته خُورد، تخته خید، گل تفتونی گل ُبر، تخته کَج کَج و… اشاره کرد.

وی گفت: رنگ‌های مشکی و سبز و قرمز رنگ‌های غالب در جاجیم اوجان بوده و دلیل استفاده از این رنگ‌ها، زیبایی و برجستگی بیشتر آن در مشخص کردن نقش است.

برآبادی بیان کرد: این مهارت در ۲۹ بهمن ماه امسال در فهرست آثار معنوی کشور به ثبت رسید.