چند روزی است که از شروع ماه مبارک رمضان، ماه مهمانی خدا می‌گذرد. اما گرانی، مهمان سفره‌های افطاری مردم شده است. ان هم گرانی در اقلام حیاتی زندگی مردم. از قند و روغن گرفته تا شکر و مرغ و … معلوم نیست به کجا چنین شتابان؟ جنسی که قبل از ماه مبارک رمضان کیلویی چهارصد تومان تهیه می‌شد یکباره به قیمت ۹۰۰  تومان رسیده است. این بی سروسامانی شرایط اقتصادی را همه می‌بینند، از وزیر و وکیل، از مدیر و مسئول و همه و همه. اما باز کاری از پیش نمی‌رود. همه سکوت کرده‌اند. وقتی مردم به مردم رحم نمی‌کنند، چه بخواهیم از دولتمردانی که هر روز با مشکلی پیش‌بینی شده و پیش‌بینی نشده روبرو هستند.

هر ساله،‌ به گفته مسئولین، قرار بر این بوده و هست که در ماه مبارک رمضان، مایحتاج ضروری خانواده‌ها به مقدار فراوان و با قیمت مناسب در اختیار آنان قرار گیرد، اما همیشه شاهد رفتاری غیر این بوده‌ایم. امسال نیز شاهد گرانی بیش از پیش هستیم. گویا این ماه هم بهانه‌ای است برای سودجویان تا همه چیز بر مدار خواسته‌ی آنان  بچرخد. گویا باز هم خواست و نیاز مردم در الویت آخر برنامه‌ریزی بوده است. مردمی که شاید در بسیاری از موارد، از تامین مایحتاج اولیه خود درمانده‌اند و با سیلی صورت خود را سرخ نگه می‌دارند و چه بسا که در مقابل خانواده خود نیز شرمسار هستند. مردمی که بر اساس امارهای رسمی و غیررسمی، به طرق مختلف زیر خط فقر قرار می‌گیرند. اینجا جوابگو کیست؟ چه کسی بر قیمت‌های کالاهای عرضه شده در سطح شهر نظارت می‌کند که چنین مشکلاتی را شاهد هستیم؟ مردم برای رسیدگی به شکایات به کدامین مرجع مراجعه نمایند؟ بدیهی است این گرانی که در ماه مبارک رخ می‌دهد، لاجرم بعد از آن نیز در موارد بسیاری ادامه پیدا می‌کند. سوالی که از مسئولین مطرح می‌شود این است که آیا ممکن است که یک مرجع دولتی نتواند بر روند افزایش قیمت‌ها در شهر کوچکی مانند بیرجند نظارت یا کنترل داشته باشد؟ آیا شرایط حاضر به معنای زیر سوال رفتن آن مرجع نیست؟ و آیا برای آن مرجع مقدور نیست تا قیمت‌ها را مهار کند تا شاید قدرت خرید مردم و به تبع آن مراسمات معنوی این ماه منجمله مراسم افطاری و اطعام روزه‌داران که از ایام گذشته در این شهر مرسوم بوده است کم نشود؟